Dnia 14 listopada razem z klasą 2 cb z Branżowej Szkoły I stopnia nr 1 im. Wiesława Szajdy w Gdańsku odwiedziliśmy Muzeum II Wojny Światowej. Nasza wizyta skoncentrowała się na wystawie głównej muzeum, a największą uwagę przywiązaliśmy do sal poświęconych ludności cywilnej i ich życiu w systemach okupacyjnych.
Pierwsza sala, poświęcona streszczeniu Wielkiej Wojny i walk Europejskich w latach 20 wieku XX przypominała klasyczną szkolną lekcję historii. Następnie trzy kolorowe sale poświęcone totalitaryzmom wypakowane plakatami propagandowymi i karykaturami przeciwników politycznych wywołały kilka chichotów. Sala czwarta rekonstrukcja Gdańskiej ulicy z lat 20 i 30 ubiegłego wieku. Pierwsze zdziwienie i poczucie obcości. Polska Wojna Obronna roku 1939, młodzież milknie patrząc na zdjęcia i nagrania zrujnowanych miast i walk ulicznych. Kilka osób rozpoznaje pojedyncze ulice z Warszawy. Fotografie z roku 40-tego proporców III Rzeszy wywieszonych na Gdańskich budynkach potęguje poczucie obcości i wywołuje niechęć. Katyń, w gablotach leżą guziki, rzeczy osobiste wyciągnięte z masowych grobów, na tle leci kronika filmowa z pierwszych odkryć masowych mogił. Młodzież otula się szalikami, milkną komentarze, u kilku osób przeszkliły się oczy. Dalej obozy i łagry, zwiedzamy już w milczeniu, nikt już nie robi zdjęć. Wystawy robią się coraz ciemniejsze, węższe, ściany nie mają już nawet farby. Otacza Nas surowy beton. Długi korytarz z setkami zdjęć ofiar obozów zagłady. Słychać pojedyncze ciche łkania. Wystawy o utworzeniu Frontu Zachodniego, Enigma, Powstanie Warszawskie i te poświęcone uzbrojeniu, niektórzy przechodzą nieświadomi, pozbawieni komfortu poprzednią tematyką.
Wychodzimy, odbieramy rzeczy, jeszcze pamiątkowe zdjęcie na tle czołgu Sherman i ktoś na głoś wypowiada słowa „Na Ukrainie tak maja…”. Muzeum, jego projekt spełniło swoją rolę.
Autor tekstu: Miłosz Sikorski-Stanke
Autor zdjęcia: Miłosz Sikorski-Stanke